زندگی بدون قند: داستان موفقیت یک زن

من تمام قندها را کنار گذاشتم – تمام قندهای طبیعی و همچنین شیرین کننده های مصنوعی .من این کار را در درجه اول برای کاهش وزن انجام دادم ، اما این ایده را که دوست داشتم دوست ندارم ، دوست نداشتم. نمی خواهم به هر چیزی وابستگی داشته باشم. من تحقیقاتی را در مورد اعتماد به نفس شیرین خواندم. من تصمیم گرفتم که اگر این برای من خوب نباشد ، سعی خواهم کرد آن را کاملاً کنار بگذارم.
من همیشه نسبتاً سالم غذا خورده ام ، غذاهای فرآوری شده را برای خودم و چهار فرزندم محدود کرده ام. من نوشیدنی های شیرین ، آب میوه یا نوشابه را در خانه نگه نداشتم. و کالاهای پخته شده هرگز از مخلوط تهیه نمی شوند – همیشه از ابتدا برای محدود کردن مواد غیر طبیعی و فرآوری شده. من روشهای مختلف غذا خوردن را آزمایش کرده ام – کتو ، کم چرب ، کم کربوهیدرات ، وگان . و من همیشه مراقب سلامتی ما بوده ام.
با این حال شیرینی همیشه “پاداش” برای من بوده است. وقتی بچه بودم ، یک جوراب شلواری را در مطب پزشک می گرفتم. مادربزرگم می گفت اگر شام را تمام کنیم دسر می گیریم . هنگام مسافرت ، من همیشه منتظر “رفتارها” بودم – ماکارون ها در فرانسه ، ژلاتو در ایتالیا ، ترافل در سوئیس و آب نبات های مکزیکی.

با این حال ، این ایده بدون قند واقعاً با من صحبت کرد. به نظر ساده بود و فواید سلامتی فراگیر به نظر می رسید. من همچنین می خواستم خودم را به چالش بکشم ، ببینم که آیا می توانم این ماده گسترده را از زندگی روزمره خود حذف کنم. من فکر کردم ، “من فقط آن را امتحان خواهم کرد.” من قصد نداشتم قند را به طور کامل و برای همیشه تسکین دهم. زیرا این به نظر می رسید مانند یک هدف عظیم. من رفتم ، “من فقط آن را امتحان خواهم کرد.”

زندگی بدون قند

حالا یک سال و نیم بدون قند است. احساس سلامتی ، تمیز تر ، شادتری می کنم. پوست من روشن تر است ، لباسم بهتر می شود و هر چند وقت یک بار بیمار نمی شوم. آیا آنها مرتبط هستند؟ من نمی دانم ، اما من می خواهم به این روش غذا خوردن بپردازم زیرا من روشی را که احساس می کنم دوست دارم.

علاوه بر این ، خوردن بدون قند باعث جوانه زدن جوانه های طعم من شده است. من بیشتر از غذاهایم لذت می برم زیرا طعم های ترشحی شدید تر هستند . من دیگر احساس نمی کنم پوشش شکر همیشه در دهانم است. و اکنون ، گاهی اوقات فقط بوی شکلات یا کیک به اندازه کافی رضایت بخش است.

بدون شیرینی ، غذاهای دیگری که می خورم رضایت بخش تر است. من غذای خود را “در راه دسر” نمی خورم.شام لذت بردن خودش است و فهمیدم که اکنون بیشتر از این لذت می برم.

یک روز عادی از نظر من شامل پروتئین و سبزیجات تازه است. تا حد امکان از غذاهای بسته بندی شده خودداری می کنم. صبح ها تخم مرغ ها را با سبزیجات و مقداری قهوه همراه شیر میل می کنم. و سپس گوشت و سبزیجات برای ناهار و شام. به نظر من بسیار رضایت بخش است – و از آنجا که راضی هستم ، من به دنبال شیرینی نیستم.

من هنوز شکر را در خانه خود نگه می دارم چون از پخت لذت می برم – هرچند که دیگر قاشق را لیس نمی زنم. من برای بچه ها و دوستانم کوکی ها و کیک درست می کنم ، زیرا دوست دارم با آنها رفتار کنم – نه به این سادگی که قبلاً. هنگام پخت ، از قندهای معمولی و مصنوعی استفاده نمی کنم زیرا احساس می کنم این شرارتها کمتر هستند.

چالش ها و وسوسه ها

من در صنعت مسافرتی کار می کنم. پروازها می توانند سخت ترین باشند ، زیرا من کنترل زمان بندی یا انتخاب غذاها را ندارم. اگرچه میان وعده و وعده های غذایی ارائه می شود ، اما به طور کلی غذاهایی است که نمی خورم. حتی میله های پروتئین / گرانولا قند اضافه کرده اند. و من نمی دانم چه زمانی می توانم دوباره غذا بخورم – یا وعده غذایی بعدی در پرواز یا ورود به مقصد. در نتیجه ، من آموخته ام که آمادگی پیدا کنم ، بنابراین من وابسته به چه زمانی یا چه پیشنهادی نیستم. و من همیشه اطمینان حاصل می کنم که هنگام مسافرت میان وعده ها را بسته بندی کنم.

به دلیل کارم ، من اغلب به مقصد های جدید می روم و با وعده های غذایی شگفت انگیز سرگرم می شوم – با منوهایی که معمولاً از پیش تنظیم شده اند ، بنابراین من قادر به انتخاب خودم نیستم. بارها بوده است که یک دسر جلوی من می آید و این چالش نیست که افراط کنید. اما من خودم را با چیز دیگری اشغال می کنم و اشتیاق می گذرد.

من به تازگی یک شب در خانه شام ​​با نمایندگان هتل مشغول گفتگو با دوستام در کنارم در مورد رژیم غذایی و ورزش ، آنچه می خوریم و چالش هایمان است. در پایان وعده غذایی ، ساندویچ بستنی در مقابل ما قرار گرفت.چشمانمان گسترده شد و ما ظاهراً “اوه اوه” را رد و بدل کردیم. من به او گفتم ، “8 دقیقه. اگر می توانید 8 دقیقه در برابر آن جاسوسی مقاومت کنید ، همه چیز طول خواهد کشید. در 8 دقیقه ، خیلی عالی به نظر نمی رسد ، هر کس دیگری با لذت بردن از آنها انجام می شود ، و حتی ممکن است توسط یک پیشخدمت دور شد. آیا می توانید 8 دقیقه در برابر آن مقاومت کنید؟ ” و او انجام داد. هر دوی ما این کار را کردیم.

آیا آن کوکی ارزش آن را دارد؟

همچنین یک مکانیزم بازخورد مثبت در محل کار وجود دارد. هر وقت در مقابل چیزی که قبلاً خورده ام مقاومت می کنم ، احساس غرور و مصمم تر می کنم. از خودم می پرسم ، “آیا این کوکی / ژلاتو / آب نبات ارزش تسلیم شدن را دارد ، پس از این مدت طولانی که خوب شده ام؟” و وقتی این سوال را از این طریق مطرح می کنم ، جواب همیشه خیر است. و با هر تصمیمی برای کنار گذاشتن یک شیرینی ، احساس می کنم که قدرت اراده ام قوی تر می شود : بعد از تصمیمات بسیار خوب ، قصد ندارم اکنون تسلیم شوم.

و اکنون نادر است که وسوسه می شوم. گاهی اوقات اتفاق می افتد – اما بعد از این مدت زمان ، من واقعاً نمی خواهم ببینم که چگونه قند احساس می کنم. برای من ، بعد از یک سال و نیم ، هیچ چیز وجود نخواهد داشت به اندازه غرور و عزم و اراده ای که نشان داده ام. من سلامتی خود را بیشتر از آن شیرینی یا نوار شکلات ارزیابی می کنم.

مسلماً ، معدن یك وضعیت بسیار سخت بوقلمون بوده است – و مطمئناً این وحشتناک است. من طرفداری ازاجتناب کامل و دائمی از شکر – این کار سخت و حتی ممکن است غیرممکن به نظر می رسد. این فقط چیزی است که برای من کار کرده است. سقوط من همیشه اولین نیش بوده است ، باعث می شود بیشتر بخواهم. بنابراین ، اگر من آن را مزه نکنم ، معمولاً راحت تر است.
اگر دو سال پیش از من سؤال می کردید ، فکر نمی کردم که دیگر هرگز نوشابه بخورم. این “آزمایش” بدون قند چیزهای زیادی به من نشان داده است. اول و مهمتر از همه ، این به من نشان داده می شود كه عزم من چه قدرتی می تواند باشد. و این در همه زمینه های زندگی من قدرتمند بوده است – کار ، ورزش ، خانواده ، مسافرت. به طور کلی ، به من نشان داده می شود که من قادر به چیزی هستم که فکر نمی کردم خودم قادر به آن باشم. اما این همچنین باعث شده است که من در تمام دنیا احساس سلامتی بیشتری داشته باشم – که بسیار با ارزش بوده است.