یک جنگل مقدس – پرورش مربیان در یک جنگل ساحلی

آیشا اوسوف آسان از یک کامیون خراشیده و فرورفته بیرون می‌آید و روی یک خاک شنی وسیع در نزدیکی جایی که جنگل مقدس پوتونه با آب‌های خلیج آنگوچه تلاقی می‌کند، می‌رود. او یک رهبر محیط زیست مبتنی بر جامعه است، اینجا تا با تیم CARE-WWF درباره حفاظت از خانه‌اش صحبت کند – منظره‌ای که جنگل‌های خشک ساحلی، مناطق نمکی، جنگل‌های حرا، آب‌های مصب و بسیاری از روستاها را در بر می‌گیرد.
همانطور که آیچا آن را توصیف می کند، پوتون مکانی پر از داستان های مردمی است که از زمان های قدیم در آنجا زندگی می کردند، داستان های درمانگران سنتی و ارواح نیاکان. او در منطقه‌ای از جنگلی به نام سیکوبیر زندگی می‌کند، در زمینی بلندتر از شن‌های حلقه‌دار حرا، جایی که اکنون در پارچه‌ای بلند و رنگارنگ پیچیده شده است. او با صدای گرم خود پیام امیدی برای پوتون به اشتراک می گذارد.

او به زبان مادری‌اش ماکوا توضیح می‌دهد: «وقتی جوان بودم، داستان‌هایی شنیدم که جنگل ما مکانی پر از حیوانات بود. این خانه پلنگ ها و میمون هایی بود که در بوته ها زندگی می کردند – حتی شیرها. نگاه کوتاهی از غم و اندوه بر چهره بدون خط آیخا می گذرد و او توضیح می دهد که چگونه طی سال ها منابع و گونه های جنگلی ناپدید شده اند.

او می گوید: «آب و هوا سخت تر شده است. در پوتونه، سطح آب کاهش یافته است و برخی از شیوه‌های کشاورزی سنتی از جمله برش، سوزاندن مزارع پس از برداشت، و کشاورزی بریده بریده و سوخته که در آن جنگل‌ها کمتر و کمتر می‌شود، به توانایی مزارع برای محصول آسیب رسانده است. محصولات کافی برای غذا و درآمد.

امروز، به لطف تلاش های آیچا و سایر اعضای کمیته منابع طبیعی مبتنی بر جامعه پوتون، وضعیت به آرامی در حال بهبود است. این سازمان محلی با اتحاد CARE-WWF برای مدیریت پایدارتر منابع طبیعی که معیشت جامعه به آن بستگی دارد، کار می کند.

اتحاد با کشاورزان از طریق بیش از 23 مدرسه مزرعه کشاورز کار می کند تا روش های مختلف تناوب زراعی و مالچ پاشی و همچنین انعطاف پذیری انواع مختلف محصولات را آزمایش کند. مدارس “معلمان کشاورز” تولید می کنند که به نوبه خود دانش خود را با همسالان خود به اشتراک می گذارند و فرآیندی ارگانیک از درک و پذیرش ایده های جدید را ایجاد می کنند. این فرآیند که کشاورزی حفاظتی نامیده می‌شود، با هدف افزایش عملکرد محصولاتی مانند کاساوا و نخود کبوتر انجام می‌شود که به طور بالقوه تعداد کشاورزانی را که مجبور به ماهیگیری برای امرار معاش می‌شوند کاهش می‌دهد و در نتیجه فشار بر ذخایر ماهی که از قبل تحت فشار هستند را کاهش می‌دهد.

ما ذخیره‌گاه پوتونه را حفظ می‌کنیم و قطع درختان را ممنوع می‌کنیم. آیچا می‌گوید: ما شیوه‌های خوبی را آموزش می‌دهیم، به‌ویژه در رابطه با کمک به مردم برای جلوگیری از استفاده از آتش برای پاکسازی مزارع. در کار خود، او و دیگر رهبران به کشاورزان در جوامع خود توضیح می‌دهند که «وقتی برگ‌ها و چوب‌ها را از روی سطح می‌سوزی، آن‌ها نمی‌توانند خاک را تغذیه کنند و برای رشد محصولاتی مانند کاساوا ضعیف می‌ماند. حیوانات می سوزند، درختان می سوزند. آن وقت ما داریم عذاب می کشیم.»

اما بعد چشمانش به لبخند تبدیل می شود. او می‌گوید: «اکنون، گروه‌هایی هستند که روی کشاورزی کار می‌کنند و گروه‌هایی دیگر روی کاشت مجدد حرا کار می‌کنند. همه هدف یکسانی از حفظ منابع ما دارند. و در حال حاضر حیواناتی در حال بازگشت هستند.”

آیچا به تپه‌های درهم و برهم نگاه می‌کند که زمین‌های خانواده‌اش، علف‌های باز، بیشه‌های جنگلی، و مزارع کوچک کاساوا و سایر محصولات را در خود جای داده است. منابعی که من می شناسم و دوستشان دارم، منابعی هستند که در اینجا در پوتونه از آنها محافظت می کنم. این چیزی است که امروز مرا خوشحال می کند.»