این دریا مال من است

عمار که از میان شن های داغ ساحل قیصریه عبور می کرد ، رو به من کرد و با لبخندی بر لب گفت: جلال ، شاید خودت متوجه نشوی ، اما این تنها روز خوب سال 2020 برای من است ، بهترین روز او نامزد خود ، ریم را برداشت و برای اولین بار پس از سالها به دریا دوید. در همین حال ، عصمت لحظه ای هدر نرفته بود ، اما در حال حاضر در آبهای گرم مدیترانه بود.

من به عنوان یک فلسطینی مقیم اورشلیم ، با داشتن کارت شناسایی آبی و شماره پلاک زرد اسرائیلی که از طرف اسرائیل صادر شده است ، مجاز به تردد در خط سبز بین اسرائیل و کرانه باختری هستم. هموطنان فلسطینی من که در کرانه باختری زندگی می کنند ، هر سه میلیون نفر از این آزادی محروم هستند. با کارت شناسایی سبز و پلاک سفید صادر شده توسط اسرائیل ، از طریق ایست های بازرسی به غیر از کار یا دلایل پزشکی ، که نیاز به مجوز ویژه دارند ، اجازه عبور داده نمی شود.

ساکنان شهرک های غیرقانونی یهودیان در کرانه باختری می توانند در عرض 30 تا 45 دقیقه در امتداد جاده های اختصاصی خود به ساحل بروند ، در حالی که نسلی از فلسطینیان بزرگ شده اند و نمی توانند به ساحل برسند.

در ماه آگوست ، گزارش ها در رسانه های اجتماعی شروع شد مبنی بر اینکه سربازان اسرائیلی جلوی فلسطینی هایی را که از شکاف های دیواره آپارتاید برای عبور به ساحل عبور می کردند ، نمی گیرند. این شکافها بیشتر توسط کارگران فلسطینی که قصد کار در شهرهای اسرائیل را دارند استفاده می شود.

چند هفته پیش ، یکی از همکارانش که در نابلس زندگی می کند عکسی از خود به اشتراک گذاشت که در کنار حصار ساخته شده توسط اسرائیل در نزدیکی شهر تولکارم ایستاده بود ، تاپ مخزن و شلوار کوتاه و یک کولر بزرگ به همراه داشت. در زیرنویس نوشته شده بود: “احساس می کنم چند بار در ساحل سرد شده ام.”

سه دوست من ، ساکنان نابلس و رام الله ، در تماس قرار گرفتند و گفتند که آنها قصد عبور از دیوار روستای فارعون ، جنوب تولکارم را دارند. من توافق کردم که با ماشینم در کنار اسرائیل با آنها ملاقات کنم و آنها را به دریا برسانم.

اما وقتی آنها به فارعون رسیدند ، صبح زود ، این اختلاف تازه توسط ارتش اسرائیل برطرف شده بود. هنوز مصمم به عبور بودند. آنها چندین بار تلاش کردند ، اما هر بار توسط جیپ های نظامی یا گاز اشک آور جلوی آنها را گرفتند و دستور دادند پشت حصار بمانند.

ظهر آنها تماس گرفتند تا بگویند که برای آخرین بار سعی می کنند از این شکاف در شمال تولکارم عبور کنند. من به آنجا رفتم و جاده های شلوغ فلسطینیان را یافتم: بزرگسالان با هل دادن کالسکه ، کولر یا صندلی ساحلی ، کودکان با اسباب بازی های بادی آماده.

سرانجام دوستانم را پیدا کردم. آنها راحت شدند که سوار ماشین من شدند. عصمت خون از پای او چکه می کرد ، هنگام عبور از حصار روی سیم های خاردار گرفتار شد. عمار در مورد یک دختر هشت ساله با حلقه شنای صورتی رنگ که در طول یکی از تلاش های ناموفق خود برای عبور از آنجا دیده شده بود ، با گاز اشک آور به من گفت.

هنگامی که به ساحل می رسیدیم ، ریم که در جلو در کنار من نشسته بود ، به دودکش های ایستگاه برق هادرا ، بزرگترین اسرائیل اشاره کرد. وی گفت: “این برج هایی است که می توانیم از خانه ببینیم.”

عصمت ، در صندلی عقب ، از دیدن نیروگاه کمتر خوشحال شد. وی ویرانه های رومی را در Caesarea Maritima ترجیح داد ، كه این نشانه ها را نشانه ای از ارتباطات باستان بین دریا و شهرهایی مانند Nablus و Tulkarem دانست.

ما به کلنی آلمان در حیفا رفتیم ، و عصر من برگشتم به تولکارم ، جایی که دوستانم ماشین خود را ترک کرده بودند. عبور از کرانه باختری آسان است. من بدون مانع از ایست بازرسی اسرائیل در جنوب شهر عبور کردم ، دوستانم را پیاده کردم و برگشتم به طرف اورشلیم. هنگام خروج از همان ایست بازرسی ، مرا متوقف کردند و ماشین و وسایلم را کاملاً جستجو کردند. (نه اینکه تحمل پانزده دقیقه تأخیر در یک ایست بازرسی نظامی بتواند مقایسه شود با آنچه بیشتر فلسطینیان تحت اشغال اسرائیل تحمل می کنند).

Nablus ارتباط عمیقی با دریا دارد. در 19 هفتم قرن، زمانی که از شهرستان یک مرکز منطقه ای از تجارت و صنعت بود، یافا پورت آن بود. من و عصمت در ساحل نشسته بودیم و درمورد اینکه چقدر عجیب و غریب است که امروز ساکنان نابلس با دید یک سرباز اسرائیلی مسلح به شدت مسلح هستند تا با یک فلسطینی مقیم یافا صحبت کردیم. اما آن بعد از ظهر ، برای یک بار ، آنجا بودیم. وقتی به آب نگاه می کردیم ، به نقل از شعر “نقاشی دیواری” محمود درویش ، گفتیم: “این دریا مال من است”. هذا البحر لی. این دریا مال من است.